Ҳамкасбони гиромӣ, дӯстон ва волидони азиз!
Шуморо самимона ба муносибати Рӯзи умумиҷаҳонии кӯдакон табрик менамоям.
Ин ҷашни дурахшон ғамхорӣ ва муҳаббатро нисбат ба шаҳрвандони хурдсол ифода мекунад. Кӯдакон сарвати бебаҳои мо мебошанд. Барои онҳо мо кор ва зиндагӣ мекунем, нақшаҳо тартиб медиҳем ва ба хушбахтӣ умед мебандем. Барои амалӣ шудани ин умедҳо мо калонсолон бояд кӯдаконро таҳти ғамхорӣ ва ҳимоя қарор дода, муносибати эҳтиромонаи онҳоро ба мероси гузашта ташаккул диҳем, меҳрубонӣ ва инсондӯстиро ба онҳо омӯзем. Ин вазифаи масъули ҳар яки мо ва тамоми ҷомеа аст.
Фарзандони мо ояндаи Ватан мебошанд. Аз ин рӯ, яке аз самтҳои афзалиятноки сиёсати давлатӣ фароҳам овардани шароит барои рушди ҳамаҷонибаи насли наврас, ҳифзи ҳуқуқу манфиатҳои онҳо мебошад. Сиёсати давлат оид ба дастгирии оила, стратегияҳои нисбат ба кӯдакон амалишаванда ва дастовардҳои солҳои охир дар ин самтҳо тасдиқи дурустии роҳи интихобкардаи мо мебошад.
Воқеияти ҷаҳони муосир, таҳдидҳои наве, ки кӯдакон ба онҳо дучор меоянд, аз қабили ҷангҳо, камбизоатӣ ва бемориҳои вазнин, бепарвоӣ ва бераҳмии калонсолон, маълумоти барои кӯдакон зараровар ва баъзан хатарнок моро водор менамоянд, ки кӯдаконро аз ин таҳдидҳо ҳимоя намоем. Танҳо мо, калонсолон метавонем кӯдакии фарзандонамонро пурмазмун, осоишта ва бехатар гардонем. Кӯдакон ҳама вақт ба мо ниёз доранд.
Бигзор кӯдакон ҳамеша хушбахт бошанд ва беҳтарин мукофоти мо хандаву табассумҳои дурахшони онҳо бошад.
